InSaNiTy

InSaNiTy

Nareszcie koniec tego parszywego dnia. Osiem lekcji, co oni powariowali? Muszę się uczyć do matury a nie marnować czas na jakieś historie sztuki czy inne wuefy. Moje łóżko.. ah w końcu. To mój świat, a jutro kolejny parszywy dzień. Jeszcze tylko kilka dni i w końcu urodziny! – ubrana w lekką koszule nocną, położyła się do łóżka.

Cześć nie spotkaliśmy się już wcześniej?

- Tak, ale nigdy się nie widzieliśmy.

Ja widzę cię cały czas.

- Jakim cudem?

Sama zgadnij. Jesteś przecież najlepszą uczennicą.

- Co to ma do rzeczy?

A czyli częściej rozmawiasz z kimś, kogo nie widzisz?

- Nie tylko teraz, z tobą. Kim jesteś?

Znasz mnie od zawsze, jestem tobą i kimś innym. Istnieje ale nie można mnie wykryć.

- Nie znam cię.

Dzieliliśmy tą samą macice.

- Rodzice nigdy nie wspominali, żebym miała bliźniaka. Moja mama nie ma innych dzieci.

Nasza mama.

- Nie.

To nie ty mnie stworzyłaś. Powstaliśmy wspólnie, razem.

- Mieszkasz w mojej głowie?

Wpadłaś na to po osiemnastu latach. Brawo.

- Wcześniej cię nie było.

Ależ byłem moja droga, byłem. Wszystkie ruchy, które widziałaś kątem oka, dziwnie realne sny, przeczucia, nagłe olśnienia na sprawdzianach.. mam wymieniać dalej?

-Mieszkasz w MOIM CIELE! Wynoś się! Jestem normalna! Nie istniejesz!

Każesz mi się wynosić a mówisz, że nie istnieję. I jeszcze do tego ze mną rozmawiasz.

- To nie tak.. to moje ciało.

Nasze ciało. Zawsze będziemy to mieszkać. Razem.

- Zwalczę cię.

Nie dasz rady. Nie możesz mnie zabić.

- To moje ciało, ja tu rządzę.

Jeszcze.

- Jak to jeszcze!? Co masz na myśli?

Poczekaj jeszcze kilka nocy..