InSaNiTy 2

Zaraz po przebudzeniu nie mogła uwierzyć w to, co stało się ostatniej nocy. Jednak była sobą, nic się nie zmieniło. Po tradycyjnym porannym przeciąganiu w łóżku, odkryła się zupełnie i postawiła nogi na podłodze. Ziewając wstała i poszła w stronę łazienki. Podeszła do lustra: „Znowu zapomniała zamknąć drzwi” – zaśmiała się i po kilku krokach przekręciła kluczyk. Wróciła do lustra, zdjęła koszule nocną i patrząc w odbicie swoich oczu powiedziała „Kolejny parszywy dzień koleżanko! Ale to nic! Urodziny coraz bliżej, w końcu nie będę musiała nakładać tapety szpachlą żeby kupić piwo.”

„To jest większe ode mnie.” – powiedziała. „Co przecież niczego nie mówiłam, co jest?”

No cześć, gadaliśmy wczoraj.

Co? Znowu z nią gadasz?

Cały czas z nią gadam. O co ci chodzi?

Jak to cały czas?

- To był sen! Tylko sen.

Jaki sen?         

Właśnie. I kto tu jest wariatem?

- Jestem normalna! Ciebie tu nie ma! To moja głowa i moje ciało!

Ale przecież ja jestem, rozmawiasz ze mną.

I ze mną! Nie zapomnij o mnie!

- Nie, to jakaś paranoja..

Tak dokładnie, paranoja.

Jaka paranoja? Rozmawiasz z nami. To normalne.

Przestań mącić dziewczynie w głowie..

- Czemu ja?

Nie lubisz mnie? Co Ci zrobiłem? Ja? Twój rodzony brat?

Trzeba było mniej bioderkami ruszać!

Zawsze możemy być kumplami. Jak siostra i brat.

Ej a ja?

Nie słuchaj tej idiotki. Naprawdę możemy się przyjaźnić.

Ja ci dam idiotkę!

- Przestańcie się kłócić w mojej głowie! Będę was ignorować! Was tu nie ma!

Ja Ci dam nie ma! Ty suko!

Nagle jej lewa ręka uderzyła w lustro. Nie pękło. Na szczęście jej prawa ręka była silniejsza i przytrzymała lewą. „Dobra nic się nie stało. Zwykły tik nerwowy. Każdemu się zdarza. Niczego nie słyszę lalala”. Zaczęła myć zęby. Naprawdę niczego nie słyszała. Po czterech minutach przepłukała usta wodą i ubrała się. Reszta dnia potoczyła się normalnie.

Niedługo część trzecia!

InSaNiTy

InSaNiTy

Nareszcie koniec tego parszywego dnia. Osiem lekcji, co oni powariowali? Muszę się uczyć do matury a nie marnować czas na jakieś historie sztuki czy inne wuefy. Moje łóżko.. ah w końcu. To mój świat, a jutro kolejny parszywy dzień. Jeszcze tylko kilka dni i w końcu urodziny! – ubrana w lekką koszule nocną, położyła się do łóżka.

Cześć nie spotkaliśmy się już wcześniej?

- Tak, ale nigdy się nie widzieliśmy.

Ja widzę cię cały czas.

- Jakim cudem?

Sama zgadnij. Jesteś przecież najlepszą uczennicą.

- Co to ma do rzeczy?

A czyli częściej rozmawiasz z kimś, kogo nie widzisz?

- Nie tylko teraz, z tobą. Kim jesteś?

Znasz mnie od zawsze, jestem tobą i kimś innym. Istnieje ale nie można mnie wykryć.

- Nie znam cię.

Dzieliliśmy tą samą macice.

- Rodzice nigdy nie wspominali, żebym miała bliźniaka. Moja mama nie ma innych dzieci.

Nasza mama.

- Nie.

To nie ty mnie stworzyłaś. Powstaliśmy wspólnie, razem.

- Mieszkasz w mojej głowie?

Wpadłaś na to po osiemnastu latach. Brawo.

- Wcześniej cię nie było.

Ależ byłem moja droga, byłem. Wszystkie ruchy, które widziałaś kątem oka, dziwnie realne sny, przeczucia, nagłe olśnienia na sprawdzianach.. mam wymieniać dalej?

-Mieszkasz w MOIM CIELE! Wynoś się! Jestem normalna! Nie istniejesz!

Każesz mi się wynosić a mówisz, że nie istnieję. I jeszcze do tego ze mną rozmawiasz.

- To nie tak.. to moje ciało.

Nasze ciało. Zawsze będziemy to mieszkać. Razem.

- Zwalczę cię.

Nie dasz rady. Nie możesz mnie zabić.

- To moje ciało, ja tu rządzę.

Jeszcze.

- Jak to jeszcze!? Co masz na myśli?

Poczekaj jeszcze kilka nocy..